Çedaş'ın çalışma hayatımla bir alıp veremediği varmış gibi gelmeye başlıyor artık.
Dikkat ediyorum ne zaman enerjik uyanıp dikkatimin dağılmasına izin vermeden çalışmaya başlasam elektrikler kesiliyor.(Sabah 5-5.30gibi uyanmaya başladığımdan beri hep enerjiğim aslında ama dikkat dağılmadan çalışma kısmı bazen olmuyor)
Sonuç olarak yine elektrikler gitti ve boş boş oturuyorum. İşler güçler beni bekler, saygılar çedaş...
“ŞİMDİ sen elmayı seviyorsun diye elmanın da seni sevmesi gerekiyor mu?” diye sormuştu Nâzım Hikmet, o muazzam ve duru üslubuyla. Halbuki bugünün aşklarını görse ne derdi acaba? Bugün ellerde teraziler, adeta gramla tartılıyor aşk. 160 gr sevgiye karşılık 160 gr sevgi alınabilirmiş gibi herkes verdiği kadarını istiyor. Seven erkek mutlak itaat, mutlak hâkimiyet bekliyor. Zihinlerde bir denklem var sanki. Denklem karşılanmadı mı tüm formül bozuluyor. Ve işte o zaman bir de bakmışsınız ki aşk bitmiş, nefret başlıyor. Ne çabuk geçiyoruz bir uçtan bir uca.
Bir iki gün önce sevdiğim bir arkadaşım blogun olduğunu keşfettim ama sürekli yoga ile ilgili yazıyorsun demişti şimdi onu hatırladım 
Git gide hayatımın merkezinde yer edinmeye başlıyor yoga, belkide çoktan oraya yerleşti bile. Her neyse.. Konuya döneyim.
Bu sabahki yoga rutinimden sonra hand stand, forearm stand ve crow pose denemeleri yapmaya başladım hoş crow olmasa da handstand ve forearm stand'e takmış biri olarak her sabahki rutin sonrası onlar üzerinde çalışmak da ayrı bir rutin oldu gibi. Seviyorum tepe taklak olmayı ve aynı zamanda güçlenmeyi o an vücudumu dinlediğimde bana söylediklerini (Fiji McAlphine bol bol always listen to your body diyor, ben de adet edindim) v.s. v.s. diye sıralayabilirim nedenlerini de :) Sonuç olarak crow denemelerinden bir kare paylaşasım vardı paylaşıyorum, her ne kadar henüz olması gerektiği gibi yapabiliyor olmasam da eskiye oranla daha iyiyim. İlerleme ilerlemedir, ne kadar küçük olduğunun önemi yok demişti birisi.
Aslında uzanıp dizi izleyerek dinlenmeyi planlıyordum nasıl oldu da şarkı paylaşıp iki satır da bir şeyler yazmaya karar verdim bilemiyorum.. Şarkının bu canlı performansı beni çok etkiliyor, nedendir bilinmez.Oysa ki ben james abinin sesini de kendini de bu şarkısını da sevmiyordum belki hala sevmiyorum bilemiyorum(gerçi şarkıyı seviyorum artık ama geleceğim oraya) burada da şu soru aklıma geliyor; acaba şarkıları, şarkıların güzelliğinden mi yoksa şarkılar eşliğinde yaşananlarla yada bağımsız olarak şarkılara yüklediğimiz anlamlardan ötürü mü seviyoruz / sevmeye başlıyoruz? Sanırım yüklenen anlamlar ve yaşanmışlıklar daha değerli kılıyor şarkıları (Aslında her konuda öyle fakat şuan konumuz şarkı ).
Her neyse.. Şarkıyı her dinlediğimde ilk sevmeye başladığım an yaşadığım kötü şeyler ve o gün, gün boyu şarkıyı mırıldanışımı hatırlıyorum. Şarkıyı da seviyorum yaşanan her olayın bize kazandırdıklarını da. Yeter bu kadar hadi dinleyin şarkıyı.
Akıllanmıyorum, ısrarla akıllanmıyorum…
Çok istikrarlıyım bu konuda .
Gerçi hakkımı da yemeyeyim. Bu sefer ki sakatlığım vücudumu dinlememekten değil, kendini bilmezlikten kaynaklandı .
Dün akşam yemeğinden sonra, şeytan dürtmüş gibi; “Aaa acaba parmak uçlarımda bakasana yapabilir miyim?” dedim kardeşime ve kalktım hemen denedim .
Sonuç; yapamazmışım . Sağ bileğimden bir çıtırtı sesi geldi ve hareket kabiliyeti bir hayli kısıtlandı. Bugün yoga yapmama da engel oldu. Bir anlık gerzekliğimin veya kendini bilmezliğimin sonucu, bugün yogadan mahrum kaldım. Tabii ek olarak biraz canım da acıyor ama yogadan mahrum kalma bölümü daha can sıkıcı.
Bir de bir şey daha dikkatimi çekiyor; sürekli sağ tarafıma çalışıyorum. Sağ dizim, sağ IT bağım, sağ el bileğim.
Kaza ve düşmeler neyse de, bile bile insanın kendini sakatlaması enteresan oluyor . Ama tabi yaşanan olumlu olumsuz her şey, az ya da çok geliştiriyor beni. Umuyorum ki artık akıllanacağım 
.
Bu arada; bugün yogasız kalışımın dışa vurumudur bu yazı.